Dawno nie byłem w Górach Bystrzyckich, potrzebowałem więc pretekstu. Strażnik Wieczności był wystarczającym powodem ich odwiedzenia, tak więc pozostało jedynie opracować ciekawą trasę i trafić z pogodą.
Za punkt wyjścia obrałem Polanicę-Zdrój, która stanowi dobra bazę wypadową w wiele sudeckich pasm. Ja kierowałem się ku Górom Bystrzyckim trzymając się szlaku zielonego, ale przede wszystkim żółtego, którym będę kroczył aż do "nawrotu". Minąwszy stację kolejową powoli uwalniałem się od zgiełku.
Podchodziłem ulicą Sokołowskiego, gdzie na szczęście ruch kołowy jest niewielki. Po drodze, w zasadzie na peryferiach miasta, stoi kościół katolicki pw. Matki Bożej Królowej Pokoju. Budowla jest stosunkowo nowa, wybudowano ją w latach 1982-89 i ma interesującą architekturę.
Sokołówka jest częścią Polanicy, gdzie oprócz starych poniemieckich zabudowań jest wiele nowych i całkiem udanych. Miejsce jest przyjemnie położone a im wyżej tym widoki ładniejsze.
Jednak nie wszystko co się buduje koniecznie musi być skończone. Przed Przełęczą Sokołowską przy drodze stoją jakieś betonowe słupy (w tym jeden "super słup") będące zaczątkiem czegoś, niestety trudno określić czego.
Na przełęczy zielony szlak odchodzi w prawo do Zieleńca, ja kontynuuję marsz żółtym, wiodącym Drogą Stanisława.
Początkowo otwartym terenem z widokami, później już lasem przemierzałem ten trakt. Sporym zaskoczeniem był dla mnie widok samochodu w lesie. Mimo iż to parking to wjechanie tu po niezbyt przyjaznej nawierzchni, do tego niemłodą Felicją, jest z pewnością nie lada wyczynem.
Jest to jeden z dwóch lokalnych szlaków turystycznych.
Przy Drodze Stanisława (Wrede-Weg) znajduję się pomnik ku czci jej budowniczego - Friedricha Wredego.
Niegdyś droga była pewnie atrakcyjna widokowo, niestety dziś pejzaże przesłonięte są przez drzewa.
Zdarzają się co prawda miejsca, gdzie warto przystanąć i nacieszyć oko ale to kropla w morzu potrzeb spragnionego doznań wizualnych wędrowca.
Na rozdrożu pod Anielską Kopą znajduje się niewielka kapliczka z obrazem, przymocowana do drzewa.
Dalej Droga Stanisława prowadzi do Huty - wioseczki z czterema domami. Tuż przed wioską są rozstaje i tu do żółtego dołącza zielony szlak ze Starej Łomnicy. Jest też "spoczywadło" dla zdrożonego turysty w pięknym otoczeniu łąk na Barci - takim wzniesieniu.
Po naładowaniu akumulatorów pędziłem dalej oboma szlakami aż do kolejnego rozwidlenia: Wójtowskiej Równi. Niestety napis głosi co innego ale zdążyłem się przyzwyczaić do błędów na różnych drogowskazach podczas moich wędrówek.
Miejsce to nie jest najwyższym punktem tej góry ale nie po to tu dotarłem. W lewo idzie szlak żółty do Bystrzycy Kłodzkiej, w prawo zielony do Spalonej, a mnie interesuje to, co jest dalej pomiędzy tymi drogami czyli ruiny Fortu Wilhelma.
Jeszcze podszedłem kilkaset metrów żółtym i skręciłem w prawo w dróżkę, potem już tylko podchodziłem przez las pod górę aż dostrzegłem to, czego oczekiwałem.
Resztki starych fortyfikacji z końca XVIII wieku. Fort miał za zadanie chronić Śląsk przed najazdem austriackim.
Z fortu schodziłem na zachód i po chwili byłem na zielonym szlaku przy wyraju.
Dalej zacząłem kombinować. Na mapie "Sygnatury" zaciekawiły mnie piktogramy na północ od Piaszczystej Drogi. A że na niej się znajdowałem i prowadził nią szlak rowerowy, postanowiłem sprawdzić osobiście co one oznaczają.
Po dotarciu na miejsce stwierdziłem, że chodzi o dwa głazy (skałki) po obu stronach drogi. Takie sobie. Aby ta ekspedycja nie była jałowa postanowiłem je nazwać, bo przypuszczam, iż nikt tego jeszcze nie uczynił ani nie wpadł na ten genialny pomysł. Tak więc lewy (orientacja północna) niech będzie Janusz a prawy Seba. Bo w internetach mnóstwo "januszy" i "typowych sebów". To na ich cześć.
Od Janusza i Seby różnymi dróżkami przemieszczałem się w stronę Wójtowskiej Równi, na krańce Wieczności. Po drodze dostrzegłem ciekawy obiekt, który początkowo mnie zdumiał.
Ambona myśliwska z anteną satelitarną. Jednak po wnikliwej obserwacji tego zjawiska przekonałem się, że to tylko żart.
Wreszcie znalazłem się na skrzyżowaniu pod Wójtowską Równią gdzie wkraczam na dość znaną ale cholernie nudną drogę: Wieczność.
Na krzyżówce wysoko na drzewie jest przymocowana kapliczka ze świętym obrazkiem. Autor tego dzieła raczej nie był znanym artystą.
Przede mną pięć kilometrów prostej. Ale to przy niej znajduje się Grauer Mann - jej strażnik.
Figura została zrekonstruowana przez Andrzeja Pękalskiego w 1989 roku, o czym zaświadcza napis wyryty z tyłu.
Pierwotna rzeźba pochodziła prawdopodobnie z 1872 roku i pełniła rolę także drogowskazu kierując do Pokrzywna (Nesselgrund).
Figura jest znacznych rozmiarów, myślę, że ma około dwóch metrów wysokości, no i jeszcze postument.
Nieopodal figury, przy odbijającej od Wieczności innej drodze zwanej Ścieżką Wielkiego Strachu, stoi kapliczka.
Podobnie jak w przypadku "Strażnika" istnieje wiele legend dotyczących tajemniczej nazwy.
Tę drogę jednak zostawię sobie na inną wizytę. Może kiedyś. Teraz czas na Wieczność. Prosto i równo.
Aby urozmaicić sobie nieco monotonię postanowiłem zboczyć na chwilę z drogi i wspiąć się na Łomnicka Równię. Też prosto ale pod górę.
Blisko rozległego wierzchołka roślinność jest niska więc można mieć szerszą perspektywę.
Nie bez przyczyny ta i niektóre okoliczne góry mają w nazwie "równia". Ich wierzchołki są płaskie i obszerne, zresztą niemiecka nazwa Grosse Kapuziner-Platte też oddaje charakter góry. Nie spodziewałem się znaleźć jakiegoś oznaczenia więc tylko chwilę pokrążyłem po "plateau" natykając się jedynie na słupek oddziałowy.
Po tej odmianie krajobrazu wróciłem do Wieczności. Nietrudno domyśleć się skąd taka nazwa, nawet niemiecka (Ewigkeit). Idąc tędy wydaje się, że droga nigdy się nie skończy; drzewo, drzewo, karpa, drzewo, drzewo, małe drzewo, drzewo, głaz, drzewo... Ojej, głaz, co za niespodzianka.
Pierwsze odchylenia od prostoliniowości zapowiadają rychły koniec tego traktu i po kilkuset metrach Wieczność dobija do Zielonej Drogi oraz szlaku o tej barwie. Przy krzyżówce świeżutkie ławy.
Po pewnym czasie dołącza polanicka Miejska Trasa Turystyczna z serduszkiem.
I właśnie jej się uczepiłem by przeprowadziła mnie jeszcze przez jakieś atrakcje. Na początek Kamienna Góra, przypominająca swą naturą Góry Stołowe.
Na szczycie znajduje się punkt widokowy.
Cóż, pole widzenia nie jest nadmiernie szerokie. Polanicę widać i to wystarczy.
Następnym przystankiem są ruiny fortu Fryderyka na sąsiednim wzniesieniu. Na szczycie znajduje się skałka z wyrytym napisem i datą.
Jest to pamiątka po śmiałym skoku Augusta Ponzela.
Tutejsze skałki są chyba dobrym miejscem dla wspinaczy bo z dołu dochodzą mnie jakieś dźwięki a na szczycie wokół drzewa obwiązana jest lina. Jednak zanim ktoś tu się dostanie, zdążyłem pooglądać resztki fortu i ruszyć dalej.
Schodziłem więc "serduszkowym" szlakiem mijając górę Stóg, która mogła być kiedyś punktem widokowym, na co wskazują widoczne ślady schodów prowadzące na górę.
Niestety po II wojnie światowej mnóstwo gór, na których znajdowały się niemieckie punkty i wieże widokowe zostało zalesionych, co spowodowało utratę atrakcyjności a czas je później trawił.
Do Polanicy dotarłem na Nowej Sokołówce przy ośrodku "Rzemieślnik". Tu zostawiłem trasę z sercem i dalej schodziłem ulicą Kruczkowskiego.
Moją uwagę zwróciła jeszcze para gilów hałasująca mi nad głową. Czyżby kłótnia?
Zacząłem i kończę w Polanicy skąd rozchodzą się kolorowe szlaki w różnych kierunkach... oprócz wschodniego.
I jeszcze ciekawostka. Strażnik Wieczności jest na tyle znaczącą postacią, że pojawia się także w sztuce, a to za sprawą Wojciecha Patera, malarza. Jest on autorem "Cyklu o Strażniku Wieczności: Grauer Mann atakowany przez Babe Jage".
"Baba Jaga zagnieżdżona w ciele Grauer Manna".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz