STOŻEK WIELKI, DZIKOWIEC, LESISTA WIELKA

     I znów zawitałem do Sokołowska. Tym razem była to dla mnie baza wypadowa na dwa sąsiednie masywy w Górach Kamiennych a mianowicie Masyw Stożka oraz Masyw Dzikowca i Lesistej Wielkiej.
    Zmierzając w stronę ulicy Pocztowej, z zamiarem uczepienia się tam szlaku żółtego, mijam po drodze zabytkowy konny wóz strażacki z 1839 roku.

     Gdy znalazłem szlak to właściwie zaczęło się już podejście pod Stożka. Sokołowsko powoli zostawało z tyłu a po prawej stronie miałem Bukowca.

    Trochę wyżej znajduje się wiata "Pod Stożkiem", znad której roztaczają się ładne widoki, niestety pogoda nie w pełni pozwala cieszyć nimi oczy. Zamglona Waligóra, Suchawa, Kostrzyna i Włostowa.

    Prawdziwe podejście zaczyna się jednak po wejściu do lasu. Góra jest naprawdę stroma ale nazwa zobowiązuje.

     Kolejna wiata znajduje się pod samym szczytem, jest w niej sporo miejsca więc nawet duża grupa może się tu schronić gdyby z pogodą było coś nie tak.

    I wreszcie szczyt. Drewniana wieża widokowa, na którą łatwiej trafić niż na sprzyjającą aurę, ozdobiona wieloma inskrypcjami przez przebywających tu czasowo wędrowców.

 

    W dole Unisław Śląski, widoczność nie skłania do zachwytów.

    Rzut oka na Dzikowiec, za którym Boguszów-Gorce próbują się pokazać.

    Zejście ze Stożka do Unisławia początkowo jest niezwykle strome i do tego bardzo śliskie, moja wędrówka trąci ekwilibrystyką. Nietrudno o wypadek. Na szczęście po krótkim czasie szlak skręcił  i zaczął trawersować zbocze ale nie bez przeszkód, gdyż ogrodzony teren trzeba było pokonywać po drabinkach.

    Koniec końców zszedłem z góry, przekroczyłem Ścinawkę w Unisławiu i zaraz za wiaduktem kolejowym zostawiłem szlak żółty i wraz z zielonym maszerowałem Unisławskimi Łąkami skąd zrobiłem jeszcze jedno zdjęcie Stożkowi.

    Następnym moim celem była góra Dzikowiec więc żeby było szybciej skróciłem sobie drogę i zamiast iść cały czas zielonym szlakiem skręciłem w dróżkę idącą doliną między Sokółką a Brzozówką, gdzie w poprzek owej drogi swoje sieci zastawił krzyżak. Nie dałem się złapać.

    Ominąłem łukiem sieć i piąłem się dalej aż dróżka wywiodła mnie na niewielki przesmyk pomiędzy Sokółką i Dzikowcem. Tam już przechodzą szlaki: niebieski i zielony, z którymi wspinam się dalej na Dzikowca. Po drodze mijam skałkę z widokiem na... Stożka Wielkiego.

    Na szczycie Dzikowca stoi dziwna konstrukcja drewniana, wiato-taras z możliwością przejechania przezeń rowerem.

    Z platformy widok jest tylko na jedną stronę góry: Wałbrzych i Boguszów-Gorce (Kuźnice Świdnickie).

    Wracałem przez chwile tą samą drogą gdyż kolejnym moim celem była Lesista. Po drodze jednak jeszcze jest kilka innych górek. Jedną z nich jest Sokółka.

     Wprawdzie szlak omija wierzchołek ale ja będąc tak blisko wspiąłem się nań. Jest zalesiony chociaż między drzewami co nieco widać... Stożek. Jest wszędzie.

     Schodząc z Sokółki oczom ukazuje się rozciągnięta góra z bezdrzewną wierzchowiną. To Wysoka, pod którą przyjdzie mi wkrótce podchodzić.

    Idąc w dół zielonym szlakiem trafiam na przełęcz o nazwie Polanka skąd rozchodzą się drogi w różnych kierunkach.

    Wybieram tę, którą prowadzi szlak niebieski i wdrapuję się na Wysoką choć nie na sam wierch, gdyż trasa nie biegnie przez szczyt lecz idzie w przeciwnym kierunku. Osiągam za to Stachonia o podobnej wysokości n.p.m. a podejście na niego z Wysokiej jest łagodne i co ważne z widokami.

    Zstępując ze Stachonia widzę już przed sobą ostatnie zaliczenie tego dnia - Lesistą Wielką. Daleko w tyle znać Waligórę i Suchawę.

   Wędrując ciągle niebieskim szlakiem dochodzę do rozdroża pod Lesistą skąd zaraz zacznie się podejście.

    Dojście na szczyt początkowo biegnie zalesionym obszarem by w późniejszej fazie odsłonić przede mną piękno okolicy.Z drogi trawersującej Lesistą widzę górki, które wcześniej zdobyłem, ale nie tylko: Sokółka i Brzozówka na pierwszym planie, za nimi Dzikowiec a w tle Chełmiec (Mały też).

     Wierzchołek Lesistej Wielkiej jest rozciągnięty, w zasadzie trudno byłoby odnaleźć szczyt gdyby nie przechodziły tędy szlaki. Płasko i goło.

    Kulminacja góry jest oznaczona na zbiegu kilku szlaków, jest wiata i są tablice. Widoków nie ma.

     Niebieski szlak tutaj się skończył, dalej będę szedł czerwonym w stronę Kowalowej. Najpierw spokojnie do góry Ostrosz by następnie doliną ostro w dół, obok pensjonatu "Eden" (nie wiedzieć czemu nazwanego gościńcem) do drogi głównej w Kowalowej i dalej szosą do Sokołowska przy górze Głazowisko.

    Moją uwagę przykuwa jeszcze pewien budynek w Sokołowsku, na którym widnieją napisy w języku angielskim, a są to nazwy schorzeń. Ciarki po plecach biegają.

    Wędrówkę kończę pod Grunwaldem.

    Taki wspaniały obiekt i w takim stanie. Aż serce boli. No tak, ale w Sokołowsku leczy się schorzenia płuc a te nie bolą.